25 VI 2023 – XII Niedziela Zwykła rok 2014 | rok 2017 | rok 2020 | rok 2023 . XXI Niedziela Zwykła rok 2015 | rok 2021 . 8 VIII 2021 – Uroczystość św
25 Niedziela Zwykła; ROK C; I czyt.: Am 8,4-7; Ps Ps 113, II czyt.: 1 Tm 2,1-8; Aklamacja: 2 Kor 8,9; Ew.: Łk 16,1-13 Ks. Wacław Pelczar Par. Wniebowzięcia NMP … 22 Niedziela Zwykła rok C – r. I czyt.: Syr 3, Psalm Ps 68, II czyt.: Hbr 12, Ewangelia: Łk 14, Ks. Wacław Pelczar Par. Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu … 21 Niedziela Zwykła rok C – r. I czyt.: Iz 66,18–21; Psalm Ps 117,1–2; II czyt.: Hbr 12,5– Ewangelia: Łk 13,22–30 Ks. Wacław Pelczar Par. Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu … 24. Niedziela Zwykła Rok C – r. I czyt.: Wj 32, Ps 51, i 19 ; II czyt.: 1 Tm 1,12-17 Aklamacja: 2 Kor 5,19; Ew.: Łk 15,1-32 kazanie … 27. niedziela zwykŁa (rok c) 26. niedziela zwykŁa (rok c) 25. niedziela zwykŁa (rok c) 24. niedziela zwykŁa (rok c) 23. niedziela zwykŁa (rok c) adoracje: 1. niedziela wrzeŚnia; rozpoczĘcie roku szkolnego; 22. niedziela zwykŁa (rok c) 21. niedziela zwykŁa (rok c) uroczystoŚĆ wniebowziĘcia nmp; 20. niedziela zwykŁa (rok c) trzy

XIII Niedziela Zwykła rok C Jezus jest łagodny, nie złamie trzciny na nadłamanej. Nie ugasi ledwo tlącego się knotka, ale jest bardzo ostry, kiedy słyszy. O braku miłosierdzia, jest bardzo radykalny, kiedy ktoś odmawia komuś prawa do proboszczowie czyszczą kartoteki? Niedawno słyszałem kapitalne kazanie. Misjonarz opowiadał o swojej młodości w kapłaństwie. Powiedział, że przyjechał do parafii jako wikariusz i rozpoczął od porządków w kartotece parafialnej. Zauważył, że wielu parafian przestało chodzić do kościoła i postanowił wyczyścić kartoteki. Wziął kartoteki tych, którzy nie pojawiają się w kościele, którzy już zniknęli z pola widzenia duszpasterzy i zaczął czyścić kartotekę. W tym momencie odbiera telefon, zostaje wezwany do chorej osoby i okazuje się, że ta osoba po 50 latach nieobecności w konfesjonale postanowiła się wyspowiadać. Wrócił do swojej pracy. Znowu czyści kartoteki. Kolejny telefon. Tym razem chory człowiek po jeszcze dłuższym okresie czasu postanowił pojednać się z Bogiem przed śmiercią. Wtedy on zaczął się zastanawiać, jak to jest, że nagle tyle telefonów osób po takim długim niebycie w konfesjonale proszących o spowiedź. Pomyślał sobie: To ja tutaj jestem parę tygodni i zaczynam od czyszczenia kartotek, a Pan Bóg czekał na nich 60, 50 lat. Cierpliwie czekał na ich nawrócenie. Odłożył kartoteki i przestał czyścić spis parafian. Dzisiaj apostołowie z Jezusem idą do Jerozolimy. Jedno z miast nie chce ich przyjąć. I wtedy apostołowie Jakub i Jan, zwani „synami gromu”, mówią: Panie Jezu, spuść ogień z nieba, żeby ich pochłonął. I wtedy, nie wiadomo, jak Jezus zareagował. Wiemy tylko, że ewangelista mówi: Jezus ich ostro rozgromił. Zareagował bardzo ostro. Jezus jest łagodny, nie złamie trzciny nadłamanej. Nie ugasi ledwo tlącego się knotka, ale jest bardzo ostry, kiedy słyszy o braku miłosierdzia, jest bardzo radykalny, kiedy ktoś odmawia komuś prawa do nawrócenia. Państwo Leseur Moi kochani, w Paryżu przed wojną żyło małżeństwo państwa Leseur. Dr Feliks Leseur, wspaniały lekarz, profesjonalista w swojej dziedzinie, walczący, zagorzały ateista. Swoją niechęć, a wręcz nienawiść do Kościoła wyrażał w artykułach naukowych, w których walczył z wiarą. W przeciwieństwie do swojej żony, Elżbiety w ogóle się nie modlił. W jego życiu nie było Kościoła, Pana Boga, praktyk religijnych. Elżbieta przez całe życie modli się o nawrócenie męża, ale jej modlitwa pozostaje nie wysłuchana. Prowadzi dziennik duchowy. Błaga Pana Boga, by jej mąż się nawrócił. W pewnym momencie w życiu Elżbiety pojawia się choroba nowotworowa. Czyni postępy. Wszystkie cierpienia, bóle, dolegliwości ofiaruje w intencji nawrócenia męża. W pewnym momencie, w roku 1905 pisze w tym dzienniku: Jestem pewna, że moja modlitwa została wysłuchana. Mąż nie tylko się nawróci, ale będzie zakonnikiem. Niestety, Elżbieta umiera, nie doczekawszy się nawrócenia męża. Nawet na jej pogrzebie nie przystąpił do Komunii świętej, nie modlił się za nią. Nie mógł zabrać się do porządkowania rzeczy po żonie, bo mimo, że był niewierzący i różniła go wiara od żony, jednak bardzo ją kochał. Dopiero po miesiącu zabrał się za porządkowanie rzeczy, które po niej pozostały. I wśród leków, pozostałych rzeczy przy jej nocnej szafce znalazł pamiętnik, dziennik duchowy. Zaczął go czytać, ale przerwał czytanie, zwłaszcza kiedy natrafił na strony zapisane w czasie jej choroby nowotworowej, gdzie pisze: Dziś mnie bardzo boli, ale nikomu się nie poskarżę, ofiaruję to w intencji nawrócenia męża. Przeczytał również takie słowa: Na zewnątrz jestem spokojna, niczego po sobie nie pokazuję, ale wewnątrz bardzo cierpię, ponieważ każdego dnia moja wiara jest wyśmiewana, wydrwiwana, atakowana przez mojego męża. Nie mógł tego czytać, dalej rzucił ten pamiętnik, poszedł na spacer, ale gdzieś te przeczytane treści zaczęły w nim dojrzewać. Zaczęło go coś nurtować. Pojechał do Lourdes, po to, żeby napisać jeszcze jeden artykuł szkalujący wiarę. Okazało się, że ten pobyt w Lourdes zaczął zmieniać jego serce. W 1919 roku dr Feliks Leseur wstępuje do zakonu dominikanów. Zmarł dopiero w roku 1950. Przez 30 lat był dominikaninem. Historię można znaleźć, można przeczytać w języku angielskim dziennik duchowy Elżbiety Leseur, która dziś jest kandydatką na ołtarze. Cierpliwa modlitwa kochającej żony. Moi kochani! Jeśli mamy pokusę, by zrezygnować, by przestać ufać Panu Bogu, by poddać się i zwątpić, popatrzmy na to małżeństwo. Posłuchajmy też słów Jezusa, który nie chce spuścić ognia, bo pierwszym zasługującym na ten ogień, jestem ja. Dzięki Bogu mam miłosiernego Zbawiciela. Jeśli jest jakaś rzecz, której nigdy nie wolno nam zrobić, nawet gdyby się cały świat miał zawalić, to nie wolno zrezygnować z Jezusa. Trzeba się Go kurczowo trzymać za wszelką cenę, nieraz wbrew swoim wszystkim odruchom i emocjom. Podcast dopowiedzenia Ksiądz Piotr i ksiądz Mateusz przechodzą do czwartej części Katechizmu poświęconego modlitwie. To właśnie modlitwa jest tą nicią, nieraz ostatnią nicią w tym świecie, która nas trzyma przy Bogu. Warto posłuchać tego podcastu z serii Dopowiedzeń, tym razem na bardzo ważny temat, zasadniczy dla naszego życia duchowego.

30. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok C) 29. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok C) 28. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok C) ADORACJE: 1. NIEDZIELA PAŹDZIERNIKA; 27. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok C) 26. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok C) 25. NIEDZIELA ZWYKŁA (rok C) Trzy kroki ku homilii, ks. Marek Gilski; Wierność w małym, ks. Janusz Mastalski; Zapobiegliwość i niedbałość, ks
Boży punkt widzenia, ks. Bogdan ZbrojaMyśli Boga przewyższają ludzkie myślenie i ludzką logikę. Nie wszystko, co mi się podoba, podoba się także Bogu, i odwrotnie. Czasem Bogu podoba się to, co mi się nie podoba; na przykład pokora. Nie lubimy i nie zawsze chcemy służyć innym więcej Bóg przychodzi do człowieka, ks. Szymon NosalCzy w świecie, gdzie panuje nauka, technika, w świecie spalin i smogu, w którym zaczyna brakować miejsca nawet dla człowieka, możemy spotkać Boga? Tak, możemy! Bóg bowiem nie przychodzi w boskiej postaci. Przychodzi jako człowiek, może więcej Gość w dom, Bóg w dom, ks. Szymon NosalWszyscy dobrze znamy przysłowie: „Gość w dom, Bóg w dom”. Przykładem gościnności jest Abraham z dzisiejszego pierwszego czytania. Jego gościnność jest tak szlachetna, że sam Bóg w osobie aniołów nawiedza go i zapowiada spełnienie więcej
XXVIII niedziela zwykła A. Komentarze biblijne i liturgiczne, propozycje śpiewów, homilie, Biblijne konteksty i inne. więcej ». 30. Niedziela zwykła (C) Komentarze biblijne do czytań liturgicznych. Dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej „Vocatio” i Księgarni św. Wojciecha ( które wyraziły zgodę na publikację fragmentów wydawanych przez nie pozycji, przedstawiamy czytelnikom cykl: „Zrozumieć Słowo”. Będziemy starali się ukazywać w nim fragmenty Pisma Świętego przewidziane w Liturgii w kontekście historycznym, kulturowym i teologicznym. Mamy nadzieję, że pomoże to czytelnikom w pełniejszym przeżywaniu spotkania z Chrystusem podczas Eucharystii oraz w coraz lepszym odczytywaniu skierowanego do nas Słowa Bożego i wprowadzaniu go w życie. Zapraszamy do lektury i refleksji. XII NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK C Czytania mszalne PIERWSZE CZYTANIE Będą patrzeć na tego, którego przebili Czytanie z Księgi proroka Zachariasza To mówi Pan: ”Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleję Ducha pobożności. Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym. W owym dniu będzie wielki płacz w Jeruzalem, podobny do płaczu w Hadad-Rimmon na równinie Megiddo”. Za 12,10-11 10. ”Ducha pobożności”: Dosłownie „łaski i przebłagania". To, że Bóg wy­leje swego Ducha na lud oznacza, iż podejmie inicjatywę, by ukształtować w nich nową posta­wę wewnętrzną. Z treści fragmentu wynika, że wypływać będzie ona z nawrócenia się od pew­nych grzechów, które wynikały z niewłaściwej po­stawy. Słowo hēn oznacza „przychylność", „łaskę"; bezpośredni kontekst wskazuje, że chodzi o łaskę w oczach innych ludzi, która sprawia, że człowiek jest im miły. Tahănûnîim może oznaczać jedynie „przebłaganie" - Bóg sprawi, że zajmą postawę, w której będą mogli zwrócić się do Niego, by uzy­skać Jego łaskę. ”Będą patrzeć na tego”: Tekst masorecki i wszystkie starożytne rękopisy mają „i bę­dą patrzeć na Mnie", co wyraża zasadniczy zwrot, nawrócenie się do Boga. Jeśli to brzmienie tek­stu jest poprawne, wówczas to, co po tych sło­wach następuje, musi być od nich oddzielone pauzą, by po początkowym wāw nawiązać do słów: „i boleć będą nad nim (tym, którego prze­bili)". Wielu komentatorów usuwa słowa „na Mnie", odczytując tekst: „Będą patrzeć na tego, którego przebili", w którym to znaczeniu jest cy­towany w J 19,7 (zob. też Ap 1,7). ”tego, którego przebili”: jeśli słowo „tego" odnosi się do Boga, na którego będą patrzyli, wówczas czasownik dāqar musi być rozumiany w znaczeniu metaforycznym jako „obrazili", podobnie jak w Prz 12,18, jednak takie rozumienie tekstu oznacza, że żałoba, o któ­rej mowa, jest opłakiwaniem Jahwe, co wydaje się nieprawdopodobne; nie jest jednak niemoż­liwe, zakładając aluzję do obrzędu opłakiwania, związanego z pogańskimi bożkami w w. 11. Sło­wo dāqar jest zwykle używane na oznaczenie przebicia mieczem lub włócznią. Aluzja do oso­by, która została przebita za sprawą domu Da­wida i mieszkańców Jerozolimy, jest zbyt nieja­sna, by można ją było rozpoznać. Wskazywano na jej podobieństwa do postaci Cierpiącego Słu­gi z Iz 53. Ludziom współczesnym Zachariaszo­wi jakieś wydarzenie czy sytuacja historyczna mo­gły się wprost kojarzyć z wrogim stosunkiem do pasterzy w Za 10,2-3a i Za 11,4-17 albo z łagod­niejszym wyrażeniem dotyczącym wspierającego ducha w 12,7. 11. ”Hadad-Rimmon”: Bóg wichru Hadad wraz z epitetem dodanym do jego imie­nia, podobnie jak w 2 Krl 8,15. Obrzędy żałobne łączyły się jednak nie z Hadadem, lecz z Adoni-sem/Tammuzem. Być może Prorok pomieszał ze sobą postacie pogańskich bogów, podobnie jak posługiwał się pogańskim obrzędem wykonywa­nym w rejonach wiejskich jako analogią tego, co wydarzy się w Jerozolimie. Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. 12,11. Płacz w Hadad-Rimmon. Nazwa ta nie pojawia się nigdzie indziej w Starym Testamencie, chociaż jej człony są znane. Hadad to imię kananejskiego boga burzy, głowy aramejskiego panteonu - bóstwa ogólnie nazywanego "Baalem". Świątynia Rimmona została wymieniona przez Naamana w 2 Krl 5,18. Rimmon (lub Ramman, "grzmot") miał być tytułem boga burzy, Hadada Chociaż związek ten jest pewny, nie pojawia się w żadnych źródłach pozabiblijnych. Zdaniem niektórych komentatorów chodzi tutaj o żałobę odprawianą w miejscu o nazwie Hadad-Rimmon, ale wydaje się bardziej prawdopodobne, że autor nawiązuje do święta żałobnego lub rytuału mającego związek z bogiem Hadad-Rimmonem. Kiedy nie pojawiały się oczekiwane deszcze, wykonywano obrzędy żałobne na cześć boga burzy, by zesłał opady potrzebne w porze siewu. 12,11. Równina Megiddo. Równina Megiddo to dolina Jizreel. Jeśli chodzi tutaj o obrzędy żałobne na cześć boga burzy, dolina Jizreel jako najbardziej urodzajna ziemia Izraela była miejscem odpowiednim na przeprowadzenie rytuału. Jeśli Hadad-Rimmon to nazwa miejsca położonego w dolinie Jizreel, może to być miejsce jakiegoś tragicznego, niszczycielskiego wydarzenia. To właśnie na równinie Megiddo w 609 przed Chr. poległ młody, obiecujący i pobożny król Joasz, starając się powstrzymać Egipcjan przed przyjściem z pomocą chylącemu się ku upadkowi imperium asyryjskiemu (zob. komentarz do 2 Krn 35, Strata była tak wielka, że dla jej upamiętnienia wprowadzono zwyczajowy dzień postu (2 Krn 35,24-25). Komentarz Historyczno-Kulturowy do Biblii Hebrajskiej, John H. Walton, Victor H. Matthews, Mark W. Chavalas, Oficyna Wydawnicza "Vocatio", Warszawa 2005 :. PSALM RESPONSORYJNY Refren: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza. Boże, mój Boże, szukam Ciebie i pragnie Ciebie moja dusza. Ciało moje tęskni za Tobą, jak ziemia zeschła i łaknąca wody. Refren. Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, by ujrzeć Twą potęgę i chwałę. Twoja łaska cenniejsza od życia, więc sławić Cię będą moje wargi. Refren. Będę Cię wielbił przez całe me życie i wzniosę ręce w imię Twoje. Moja dusza syci się obficie, a usta Cię wielbią radosnymi wargami. Refren. Bo stałeś się dla mnie pomocą i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie: Do Ciebie lgnie moja dusza, prawica Twoja mnie wspiera. Refren. Ps 63, Chociaż zaliczany zwykle bywa do psalmów ufności, Ps 63 trudno jest zaklasyfiko­wać. Psalmista (być może król) pragnie odradza­jącej obecności Bożej w świątyni. Chyba żaden inny psalm nie wyraża tak obrazowo mocnej więzi miłości istniejącej pomiędzy Bogiem i jego wiernym. Struktura: w. 2 (kontekst: psalmista jest daleko od Boga); ww. 3-4 (modlitwa o ujrzenie Jahwe w świątyni); ww. 5-6 (modlitwa, by psalmista trwał w uwielbieniu i błogosławieniu Boga); ww. 7-9 (wyrażenie bliskości z Bogiem); ww. 10-12 (złorzeczenie przeciw wrogom [ww. 10-11] i błogosławienie prawych [w. 12]). 2. Obraz przestrzeni: psalmista jest daleko od Boga, a pra­gnie być blisko niego. 3-6. Dwa paralelne frag­menty (ww. każdy zaczyna się od kēn, „tak, w ten sposób" (?) i zawiera w ostatnim wer­sie śpty „wargi moje". Obydwa fragmenty są przypuszczalnie modlitwą lub życzeniem („bym uj­rzał... bym błogosławił"). 4. Życie dla Izrealitów było najwyższym dobrem; tylko w tym miejscu w ST coś innego jest wychwalane - miłość (ła­ska) Boża. Taki pogląd doprowadził do wiary, że miłość Boża sięga nawet poza śmierć (por. Rz 8,38-39). 9.”do Ciebie lgnie moja dusza”: Cza­sownik „lgnąć", używany często na określenie wła­ściwej więzi z Bogiem w literaturze deuteronomicznej (Joz 23,8; Pwt 10,20; 11,22 itd.), wyraża wielką intymność (Rdz 2,24; Rt 1,14). 10-12. Pe­łen pokoju obraz więzi poety z Bogiem odsuwa myśl o tych, którzy czyhają na jego życie. Dlate­go psalmista prosi Boga, by ten zniszczył wro­gów. Pierwsza część ww. 10 i 11 opisuje zło, ja­kie wrogowie zamierzają wyrządzić psalmiście, druga zaś część jest złorzeczeniem im. Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. 63,2. Dusza i ciało. Jak zauważyliśmy w komentarzu do Ps 42,2 w związku z wyobrażeniami "duszy" funkcjonującymi na Bliskim Wschodzie, w kulturach Mezopotamii i Izraela nie istniało zróżnicowanie na duszę i ciało. Obydwa elementy symbolizowały byt indywidualny. Jednak w Egipcie siła życia, ka, obejmowała istotę życia ożywionego, podtrzymującą byt poszczególnych istnień. Po śmierci człowieka egipska "dusza", ba, manifestowała ową istotę życia, była też często przedstawiana na malowidłach nagrobnych jako ptak o ludzkim obliczu. Owo rozróżnienie pomiędzy żyjącą istotą i jej duszą pojawia się w utworze mądrościowym z okresu Średniego Państwa Spór człowieka z jego Ba. Człowiek powiada, że trudy życia skłaniają go do popełnienia samobójstwa. Opinia ta wprawia w gniew jego ba, które grozi, że go opuści. Groźbę tę nieszczęśnik traktuje bardzo poważnie, bowiem utrata ba oznaczałaby, że nie powstanie do przyszłego życia. 63,8. W cieniu Twych skrzydeł. Zob. komentarz do Ps 57,1. Komentarz Historyczno-Kulturowy do Biblii Hebrajskiej, John H. Walton, Victor H. Matthews, Mark W. Chavalas, Oficyna Wydawnicza "Vocatio", Warszawa 2005 :. DRUGIE CZYTANIE Wiara w Chrystusa znosi podziały między ludźmi Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Galatów Bracia: Wszyscy dzięki wierze jesteście synami Bożymi w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie. Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też potomstwem Abrahama i zgodnie z obietnicą dziedzicami. Ga 3,26-2926. ”synami Bo­żymi”: Synowska adopcja stanowi nową więź łączącą chrześcijan z Bogiem, zapoczątkowaną „przez Chrystusa Jezusa" lub być może także przez „zjednoczenie się" z nim. Znajdowanie się w en Christō nie zależy od pisteōs; nie oznacza bowiem „wiary w Chrystusa Jezusa". Zwrot ten sugeruje raczej zjednoczenie z Chrystusem, Synem; skutek wiary i chrztu. W Starym Testamencie i w judaizmie Izraelici byli często nazywani "synami" Bożymi. W przeciwieństwie do tradycyjnego żydowskiego nauczania, Paweł powiada tutaj, że człowiek staje się duchowym potomkiem Abrahama (Ga 3,29), synem Boga, przez wiarę, nie zaś przez etniczne uczestnictwo w przymierzu. 27. ”zostali­ście ochrzczeni w Chrystusie”: Chrzest stanowi sa­kramentalne uzupełnienie wiary, jest to obrzęd za pomocą którego człowiek osiąga zjednoczenie z Chrystusem i publicznie wyznaje swoje odda­nie mu. ”przyoblekliście się w Chrystusa”: Jak w szatę. Paweł zapożycza ten ob­raz z gr. religii mistycznych, w których człowiek poddawany ceremonii inicjacji identyfikował się z bóstwem przez nałożenie należących do niego szat lub używa starotestamentowego wyrażenia oznaczającego przejęcie czy­ichś moralnych dyspozycji czy wyglądu (Hi 29,14; 2 Krn 6,41). Podobnie jak w Rz 13,14 i tutaj bar­dziej pasuje drugie znaczenie. Antyczni pisarze mówili czasami o duchowym "przyobleczeniu". Judaizm wspominał o "przyobleczeniu" się w Ducha (zob. też komentarz do Rz 13,12; Ef 4,20-24). Poganie, którzy pragnęli nawrócić się na judaizm, musieli dać się ochrzcić. Przyjmując chrześcijaństwo i przyoblekając się w Chrystusa, uzyskiwali status potomków Abrahama (a 3, i dzieci Bożych (Ga 3,26). 28. ”wszyscy bowiem jesteście kimś jednym”: Drugorzędne różnice zni­kają dzięki najistotniejszemu - włączeniu chrze­ścijan w jedno ciało Chrystusa przez „jednego Ducha" (1 Kor 12,13) Taka jedność w Chrystusie implikuje polityczną równość w Kościele i społeczeństwie. Niektóre grecko-rzymskie religie lekceważyły społeczne podziały, takie jak te, o których Paweł tutaj wspomina, chociaż rzadko je usuwały (większość kultów wiązała się z koniecznością ponoszenia znacznych wydatków, co wykluczało z kręgu ich wyznawców ludzi niezamożnych). Jednak pierwsi chrześcijanie byli szczególnie wrażliwi na punkcie przezwyciężania takich podziałów. Stworzyli jedyny w swoim rodzaju pomost pomiędzy Żydami i poganami, mieli też niewielu sprzymierzeńców w walce z uprzedzeniami o charakterze klasowym (niewolnik i wolny) i seksualnym. 29. Żydzi byli nazywani "potomstwem Abrahama" (zob. komentarz do Ga 3,16) - dziedzicami obietnicy. Paweł twierdzi, że ten sam status przysługuje chrześcijanom wywodzącym się z pogan. Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :. ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja. Por. Łk 9,23EWANGELIA Wyznanie wiary w Chrystusa i zapowiedź męki Słowa Ewangelii według świętego Łukasza Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: "Za kogo uważają Mnie tłumy?". Oni odpowiedzieli: "Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał". Zapytał ich: "A wy, za kogo Mnie uważacie?". Piotr odpowiedział: "Za Mesjasza Bożego". Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: "Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie". Potem mówił do wszystkich: "Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa". Łk 9,18-24 18-19. Wzmian­ka Łukasza o modlitwie Jezusa wskazuje, że za chwilę nastąpi coś teologicznie ważnego. Od­powiedzi te zgadzają się z odpowiedziami udzie­lonymi Herodowi w 9,7-8. 20. ”Mesjasza Bożego”: Piotr występuje jako rzecznik pozostałych uczniów. Zob. komentarz do 5,1-11. W porządku Łukaszowego opowiadania odpowiedź Piotra („wyznanie" jest określeniem mylącym, bardziej Mateuszowym niż Łukaszowym) zależała od tego, czego Jezus dokonał na jego oczach i od tego, cze­go on sam dokonał w jego imieniu. Odpowiedź Piotra koncentruje się na mocy Jezusa do wyba­wienia ludzi z więzów zła. Faktu, że na ten aspekt Jezusowej służby Piotr zwrócił uwagę w odpowie­dzi, Piotr dowodzi bezpośredni kontekst, który modyfikuje znaczenie określenia „Mesjasz Boży" łącząc je z odrzuceniem Jezusa (9, w Łk 23,35, w którym tego samego tytułu użyto, by wskazać zbawczą moc Jezusa. Ponieważ wielu palestyńskich Żydów wierzyło, że prorocy Starego Testamentu przeminęli, zaliczenie ich w poczet Jezusa było odważnym posunięciem - okazało się jednak nie dość radykalne, by uchwycić Jego prawdziwą, Boską tożsamość. 20-21. W czasach Jezusa istniało wiele różnych poglądów na temat Mesjasza (lub mesjaszów), wszystkie owe koncepcje obracały się jednak wokół ziemskiego wyzwolenia i doczesnego królestwa. 21-22. W języku gr. wersety te stanowią jedno zdanie, w którym Łu­kasz (w. 22) ujawnia powód Jezusowego nakazu milczenia w Jezus jako Chrystus Boży po­winien być postrzegany z nowej perspektywy - krzyża. W 4,16-9,6 widzimy Jezusa, który skutecz­nie przeciwstawił się przeciwnikom (5,17-6,11; 7,31-35). Teraz Łukasz zwraca uwagę czytelnikom, że wrogość będzie narastała i w końcu doprowa­dzi do śmierci Jezusa. ”Syn Człowieczy”: Tytuł, któ­rego Łukasz użył dla podkreślenia władzy Jezusa do odpuszczania grzechów (5,24) i zmieniania przepisów dotyczących szabatu (6,5), został teraz użyty dla ukazania uniżenia Jezusa. Zob. 9,26. ”musi”: Za pogłębiającą się wrogością wobec Jezu­sa kryje się Boży plan i ostateczne wywyższenie w zmartwychwstaniu. Łukasz pomija relację Mar­ka o Piotrze, który gani Jezusa za przepowiednię własnego cierpienia (8,32-33). 22. Pisarze Nowego Testamentu odczytywali czasami pewne teksty Starego Testamentu jako odnoszące się do cierpień Mesjasza, lecz większość Żydów żyjących w I w. po Chr. nie odnosiła ich do Niego, gdyż ich zdaniem Mesjasz miał panować jako król. Większość Żydów wierzyła w zmartwychwstanie wszystkich sprawiedliwych w czasach ostatecznych oraz zapoczątkowanie królestwa przez Bożego Pomazańca, który miał panować na wieki. 23-25. Krzyż był narzędziem gwałtownej i okrutnej egzekucji. Słowa "brać krzyż" oznaczały nieść poprzeczną jego część (zwaną patibulum) na miejsce kaźni, zwykle wśród szyderstwa tłumu. Za pomocą silnych chwytów retorycznych Jezus podkreśla, że wszyscy prawdziwi uczniowie - jeśli za Nim podążą - muszą być gotowi na szyderstwa, nawet na męczeństwo, muszą bowiem iść za Nim aż na krzyż. Przyjąwszy wiarę, chrześcijanie muszą uznać swoje życie za stracone dla królestwa. 23. “co dnia”: Nie chodzi tutaj o męczeńską śmierć, lecz o codzien­ną, wytrwałą wierność Mistrzowi i jego postępo­wanie w życiu, ”wszystkich”: Jezus poszerza grono adresatów zaproszenia do naśladowania go, kie­rując je do wszystkich. W przeciwieństwie do opowiadania o powołaniu w 5,1-11 lub 5,27-32, krzyż jest w centrum owego zaproszenia. W 5,30n. 33n i 6,2-5 Jezus bronił swoich uczniów w obliczu sprzeciwów. Teraz oni, podobnie jak On, mogą okazać się bezbronni, ”krzyż”: Nie cho­dzi tu o ból głowy czy podobne życiowe uciążli­wości, lecz o oddanie się Jezusowi i uczestnicze­nie w głoszeniu królestwa Bożego słowem i czy­nem. 24.”z mego powodu”: Tylko głębokie odda­nie Jezusowi może stanowić podstawę „stracenia" życia, by mieć udział w nadejściu królestwa Bo­żego. Katolicki Komentarz Biblijny prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :. Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :. kIrg. 101 51 301 405 402 74 106 257 303

25 niedziela zwykła rok c